The story you ever heard before

Talambuhay Ni Darryl Louis B. Carillo

Bago ko simulan ang sking makulay na maaari ninyong mapulutan ng magandang aral ay pinasasalamatan ko ang aking pinakamamahal na mga magulang na nagmamahal, nag-aalaga, nagpapaaral ,at bumuhay sa akin pati na rin sa mga kapatid ko.

This is me when I was a baby

This is me when i was a baby

Ako nga pala si Darryl Louis Bague Carillo, isinilang sa San Pablo,Laguna noong Nobyenbre 24, 1995. Bunga ng mabuti at masayang pagsasama ng aking mga magulangna sina Armando Bingua Carillo na mula sa lalawigan ng Quezon at si Maria Luisa Alcantara Bague na nagmula rito sa San Pablo,Laguna. Tatlo kami sa magkakapatid na lalaki. Panganay ako sa dalawa ko pang mga kapatid. Ito ay sina Johnlerry Bague Carillo at si Zane Ivan Bague Carillo.

Mahigit ilang taon na rin ang lumipas mula nang ako ay isinilang, marami na ring kuwento ang naranasan. Masyado akog makulit at pasaway noong ako ay aliit pa ang mga marka o peklat sa aking katawan ay mayroong kuwento na pinagmulan. Tulad na lang ng marka ko sa kaliwang binti, dahil nga sa kakulitan, ako ay nadapa sa mga bubog at isinugod agad sa osptital. Isa pa ay ang marka sa aking ulo, dahil ito sa pakikipaglaro sa aking pinsan ng tulakan. Ako ay napahiga at tumama ang aking ulo sa kantuhan ng aming pintuan, maigi na lang at hindi ako nagka mayroon ng amnesia. Isa pa ay ang marka sa aking kanang paa, ito ay dahil noong ako ay nasa elemantarya, ika-limang baitang noong ako, kasama ng aking mga kaibigan ay naghahanap ng gagamba sa bundok nang nadali ang aking kanang paa sa sa alambre, masyado akong natakot sa maaring mangyari, ngunit ito ay naagapan kaagad.

This are my classmates in Grade 6

Tandang-tanda ko pa ang paaralan namin noong ako ay nasa elementarya pa. Natatandaan ko ang mga kalokohan at kakulitan ng aking mga kamag-aral pati na rin ng mga kaibigan ko. Naglalaro, naghahabulan, football ang paborito naming laruin noong kami ay nasa elementarya pa lamang. Nagkaroon din ako ng mga kaibigan. Sina Joden, na hanggang sa high school ay kamag-aral k pa rin, si Herries, si Justine, si Joshua, na pinsan ko, si Aldrin, si Arjay at marami pang iba.

Me and my mother and father

Kahit hindi ako kabilang sa mga honor student ay may angking talino pa rin. Pagguhit ang akin talento ngunit hindi ko alam kung saan ko namana ang talentong ito,. Ang nanay ko ang nagturo sa akin ng abakada at matematika. Magaling din pagdating sa pagguhit ang aking pangalawang kapatid na si Johnlerry, siguro ay namana sa akin.

Pagkatapos ko mag-aral sa elementarya ay tumuntong ako sa sekundarya sa paaralan ng Col. Lauro D.Dizon Memorial National High School. Hindi ko inaakala na madali lang aking pag-eenroll ko dahil tinulungan ako ng Punong-guro ng San Pablo Central School.

Araw na ng pasukan, hindi rin ako makapaniwala na nabilang ako sa Section-A, pangalawa sa pinakamataas na section sa Dizon High. Naging kaklase ko uli si Joden. Halos wala akong makausap noon maliban sa kanya. Nagkaroon ako ng mga bagong kaibigan, sina John Rafael, Gimuelle, Axl, Edrian, Mark David, Nickdel, Norlan, Edelito, Aaron, Roiat si Renz. Pagtungtong ko naman sa ikatlong taon ay may bago akong nakilalang mga kaibigan, sina Jansen, Leo at si Steven. At sa ika-apat na taon ay sina Kevin, Jerriechris, Earl, Paul John, at si Wilbert Kahit sa tagal ng pagsasama ng kamag-aral ko sa elementarya ay mas maganda ang naranasan ko sa sekundarya, sabi nga nila, mganda raw ang High School life at totoo nag ito.

My classmates in 3rd year

Marimi akong magandang karanasan sa High School, tuladna lang ng pamimista namin sa bawat bahay ng ilang kakalase ko, una ay kina Gimuelle. Sunod ay namista sa amin ang mga kaklase ko. Umakyat kami mg bundok sa amin, nakita ang magagandang tanawin. Tnda ko noong si Jansen ay naglabas ng masamang hangin noong kami ay umakyat kami. Sunod ay kina Edelito. Masyadong mahumaling sa peryahan lalung-lalo na si Edelito. Mamamangka sana kami sa Bunot Lake ngunit pinagbawalan kami dahil marami daw ang namamatay  doon dahi sa pagkalunod.

My younger brother, Johnlerry

Natuto akong tumugtog ng gitara noong ako ay nasa ika-apat na taon na. Nagbuo kami ng banda. Kasama ko sina Leo, John Rafael, Steven, Kevin at si Joden. Nakakailang praktios na kami ngunit sa bandang huli ay hindi rin kami nakasali sa Concert dahil umayaw si Kevin, ang aming Drummer. Nakakalungkot naman dahil minsan lang kami sumali sa ganung paligsahan at ito pa ang huling taon ng pagsasama namin.

Ngunit sa likod ng pag-aaral ko ay may mga pangyayari ang hindi inaasahan. Tulad na lang noong nawalan ako ng cellphone noong ako ay first year pa lang dahil sa kapababataan. Sa sobrang humaling sa paglalaro sa computer ay naiwan ko ito. Pagbalik ko ay nawala na. Nagalit sa akin anga mga magulang ko noon.

Isa pa ay noong muntikan nang maghiwalay ang aking mga magulang dahil sa hindi pagkakaunawaan.

My youngest brother, Zane Ivan

Isa pa ay noong nasunog ang pabrikang pinagtatrabahuhan ng ama ko. Naghirap kami dahil siya lamang ang nagtataguyod sa amin sa araw-araw. Inaayos nang muli ang pabrika. Ngunit sa hindi inaasahang pangyayari ay naaksidente ang aking ama. Kasama kasi siya sa pagkukumpuni ng pabrika. Nalaglagsiya mula sa kisame ng ginagawang pabrika. Salamat sa Diyos at hindi naman lubha ang nangyari sa kanya. Nabali ang kanyang kanang kamay. Dinala siya sa ospital at sainamentuhan ang kanyang kanang kamay. Halos wala na kming mapagkukuhanan ng sapat na pera. Buti na lang at myroon akong mga tiyo at tiya na tumutulong sa amin noong panahong iyon. Makalipas ang ilang buwan ay gumagling na ang kanyang kanang kamay. Napagsusulat na niya ito tulad ng dati at nakakapagtrabaho nang mulisiya sa pabrika.

Sa kabila ng mga malulungkot na pangyayaring ito ay mayroon namang magagandang nangyari  sa akin sa buhay. Tulad noong pumunta kami sa Apalit,Pampanga upang Bisitahin ang aming kamag-anak namin doon. Doon nakatira ang Tita Myrna ko, asawa ng kapatid ng ama ko. Ang mga anak niya sina kuya Tonton, kuya Macmac, Angela at Alex . Naranasan ko ang buhay probinsya dahil sa masarap na simoy ng hangin, walwng masamang usok na nanggagaling sa mga sasakyan. Nakilala ko rin ang basketbolisata ng PBA na si Aljamal, pamangkin ni Tita Myrna. Nakausap ko rin ang Tito Thony ko mula sa ibang bansa. Masaya ang buhay ko doon. Pag-uwi namin ay sumama ang kuya Macmac ko upang ipagpatuloy ang pag-aaral ng kolehiyo sa LSPU. Ngunit tumigil dahil sa masamang impluwensiya nag masamang bisyo. Napagpasyahan ng mga magulang ko na pauwiin siya sa Pampanga upang doon ipagpatuloy ang pag-aaral doon.

Isa pa ay ang pagdiriwang ng kapaskuhan at pagsalubong sa bagong taon. Nagkaroon kami ng kaunting salu-salo. At pinagmasdan ang mganaggagandahang mga paputok sa langit. Naging masaya kami at nagkaroon kami ng Christmas Party sa amin. Nagkaroon ng palaro at kantahan.

At muli, pinasasalamatan ko ang aking mga magulang pati na rin sa nga nakilala ko, nakasama at naging kaibigan. Sana ay maulit muli ang mga magagandang pangyayari sa buhay.

Ang Talambuhay ni Anjanette Padilla Posada(Ang aking naging Makulay Ang Buhay)

Noong ako ay 3 buwan

 Sabi ng Mama ko noong ipapanganak daw niya ako ay hirap na hirap siya,natagalan daw bago ako nailabas sa kanyang sinapupunan.Noong naipanganak na daw ako nagkaroon daw ako ng sakit na sa tuwing ako daw ay naubo noong tatlong buwan palang ay nangingitim daw ako kaya dinala nila ako sa ospital at nalaman nila na may sakit daw ako noon ng mild asthma pero hindi nagtagal ang sakit na yun sa akin gumaling agad ako.Kaya ito na ang pagsisimula ng aking talambuhay.

                              Ako si Anjanette Padilla Posada na pinanganak noong ika-15ng taong 1995 na ang pangalan daw dapat ay Judy Ann kasi paborito daw siya ni mama noong pinagbubuntis niya ako pero Anjanette pa din pinili nilang pangalan para sa akin pero inaasar namn ako ng iba na si Anjanette Abayari daw ako .Sa ospital ng lungsod ng San Pablo ako iniluwal ng aking ina.Ang mga magulang ko ay sina Anaclito Posada Jr. na Bicolano at si Wilma Posada na laking San Pablo.May tatlo akong mga kapatid sila ay puro mga lalaki sila ay sina Jerwin,John Rosbelt at ang bunso na si Jezreel.Lahat sila ay mga nagsisimula sa "J" ang pangalan at namumukod tanging ako lamang ang hindi, dahil ako ay nagiisang babae sa aming magkakapatid.Sa aming magkakapatid pangatlo ako sa panganayna dapat ako na ang bunso kaso sa pagmamahalan ng aking mga magulang naging apat na kami at hindi na ako ang naging bunso.

noong inilibing ang aking mamay.

Sa aming lahi bihira lamang ang magkaroon ng babae kasi sagana sa lalaki ang lahi namin kaya mga pinsan ko puro lalaki buti nalang hindi ako naging tomboy.Madami akong tiyahin na nasa ibang bansa at sila ang tumutulong sa amin para makapagtapos ng pagaaral.

Natatandaan ko pa noong bata pa ako nagkaroon ako ng kaibigan,nagkaaway kami dahil sa napadugo ko yung daliri niya kaya dahil doon pinagbawalan na kami ng aming magulang na magkita saka nagalit yung kaibigan ko sa akin pero hindi ko naman yun sinasadya saka gumanti pa siya noon kaya lalo kaming nagkaaway.

limang taon ako sa larawan na iyan.

Noong dati namang magpapasko ,nagkaroon ako ng sugat sa mukha kasi naglalaro kami noong mga kababata ko sa bahay namin tapos naitulak niya ako sa pader tapos yung pader na kung saan niya ako tinulak ay matalas kaya nagkasugat yung mukha ko.

pitong taon na ako sa larawan na iyan.

Nung pasukan na noon lagi ko tinatakloban yung mukha ko kaya nung napansin ng guro ko na kung bakit lagi ako nagtataklob ng mukha tiningnan niya ito tapos napahiya ako kasi tinanung niya kung bakit sa dami ng pede masugat bakit pa daw sa mukha ko pa naisipan.Makalipas ng ilang buwan sa tuhod naman ako nagkaroon ng malaking sugat at ayon ay kasalan ng Mama ko.Nung awasan kasi namin masyadong magmamadaling umuwi yung mama ko tapos doon pala sa dinadaanan namin ay may malaking bato natalisod ako doon tapos nadapa kinakaladkad na kasi ako ni Mama,kaya nung napasok ako lagi ko nilalagyan ng panyo yung tuhod ko kasi baka langawin at maimpeksyon kaya mas maigi nang lagyan nung panyo kaysa magkaskit dahil na sugat.

                                             Nagsimula  ako magaral sa edad na 5 kaya dalawang beses ako pinagaral ng aking ina sa kinder garten.Nakakatuwa noon kasi yung una kong nagkinder ganun din ginawa ko nung pangalawang beses na ko nagkinder.Kaya naman ako pinagaral ng mama ko ng dalawang beses sa kinder kasi halos parehas lang naman daw ang mga gagawin at pagaaralan kapag nagdaycare pa ako.Noong nasa ika-unang baitang na ako kamuntik na akong magkaroon ng sabit na medalyon kaso mas mataaas ang point ng kaklase ko sa grade ko ang lapit lang ng pagitan kaso hindi ako pinalad.Pero para sa akin ayos lang kasi alam ko sa sarili ko na may galing din naman ako.Tapos dati daw natayo daw ako sa mesa ng eskwelahan namin pero ang totoo hindi naman talaga tunay yun.


                            Noong nasa ikaw-dalawang batang na ako natatandaaan ko pa na ak ay sinugod ng tatay ng kaklase ko kasi tinatarayan ko yung anak niya.Nagulat at natakot ako noon pero ang mahalaga pinagsabihan lang ako nung tatay ng kaklase ko na wag tarayan anak niya kasi iyakin daw yung anak niya masyado.Tapos noong nasa ika-tatlong baitang na ako bumaba grades ko doon ewan ko nga ba kung bakit pero nasisigurado ko na mababa lang talaga magbigay ng grado ang guro ko noon.

nagkaroon ako ng bagong kapatid.

                     
  Noong nasa ika-apat na baitang ako nagkaroon ako ng bagong kapatid siya ang bunso kaya apat na kaming magkakapatid 
at sa ika-lima namang baitang naging achiever ako pero hindi ko inaakala kasi may mas magagaling pa sa akin pero natutuwa ako kasi nagkaroon ako ng sabit.Pero noong nasa ika-limang baitang ako nagkaroon noon ng pangyayari na nakakatakot.May matandang babae na sumugod sa aming room na galit dahil kinukutya siya noong kakalase ko.May dala yung babae ng karayom na napakalaki na gusto ata itusok sa amin.Nagsitago kami nung nakita namin yun nagsiiyakan na din dahil sa takot pero buti na lang dumating na yung guro namin kaya nakaligtas kami sa nakakatakot na babae.Pero sinermonan ng guro ko yung kaklasi ko kasi kinutya nila yung babae.At ang taong ding ito namayapa ang mahal kong lolo.Masakit sa amin ang pagkamatay ng aking lolo.Siya ang lolo ko na talagang aking kaclose dahil ang lolo ko sa bicol ay malayo sa amin kaya di ko siya gaanong kilala.
                         Nang nasa ika-anim na baitang na ako naging 3rd honorable mention ako.Nakapagtapos ako ng pagaaral sa Paaralan ng  Elemtarya ng San Diego.

Nang nasa hayskul na ako sa paaralan ako ng Col.Laro D. Dizon Memorial National Highschool ako pumasok.1st year,unang pasukan,wala akong mga kakilala kundi yung mga dati ko lang na kaklase sa elementarya ang kilala ko kaya nahihiya pa ako noon.pagdaan ng mga araw nagkaroon na ako ng madaming kakilala pati mga kaibigan na din. Nagkaroon ako ng grupo na pinangalanang JERSAJ!!.
             Nung 1st year kami muntik na kami mafaculty kasi nakita yung kaklasi kong lalaki na tinaasan ng palda yung babae kong kaklase nadamay kami noon dahil sa pangyayari na yun.Dalawa lang kami sa aming magkakabarkada na napasama sa gusot na yun yun ay ako at si Sharmain Montefalcon.Pero pasalamat pa din ako na mabait pa din yung adviser namin na si Mrs.Aleli Juliano.

                           2nd year.Naging napakalungkot ng taon na yun sa akin.Nagkawatak-watak kaming magkakabarkada.Ako ay napahiwalay sa kanila dahil sa pangyayaring nang iwan sila.Masakit yun sa akin kasi nagiisa lang ako na naiwan sa gym ng cental dahil sa paguutos ng aking guro sa Araling Panlipunan na magcheck ng attendance bago magalisan eh ang kaso noon yung mga kaibgan ko dire-diretso na umalis at naiwan ako,hindi ko na sila natawag noon dahil nasa labas na sila.Kada nagkikita kami sa room nagiiwasan lang kami,tuwing gabi nga naiyak ako kasi hindi ko matanggap na dahil sa pangyayari na yun ay nagkalamat ang aming pagkakabigan.Hanggang sa matapos na ang taon hindi pa din kami magakakabati.

CLASS PICTURE NAMIN NOONG 3RD YEAR.

 3rd year.Sa taong ito naging buo na ang aming pagkakaibigan at naging masaya na ulit ak.Mahirap pala malayo sa mga kaibigan mo lalo na't alam mong malapit naman sila sa aking tabi.Ito din ang taong kung saan naranasan ko nang makasali sa 'JS PROM'pati nagsci camp kami.Masaya din pala sumali sa mga ganon,may nagsasayaw sayo,magkakasama matulogat may picturan pang nagaganap.Noong taong ding ito ako nagkaroon ng mataas na mga marka pero di naman talaga kataasan sapat lang para sa akin.Dito din nagumpisa ang mga katamaran naming magaral lagi nang asa dito at bahala na,pero sa kabila ng ganoong ugali namin naging section A pa din kami kaso may iba pa ding nawala pero may iba namang nadagdag.

eto na ako ngayon.ayos di ba ?

4th year.Ang huling taon ko bilang buhay hayskul,naging pito na kaming magkakabarkada at naging JERSSAJ(Jelyn Joy Llagas,Elaine Malaluan,Reychelle Populi,Sharmaine Montefalcon,Shiara Mae Sabirin,Anjanette Posada at Jazzy Caputulan) na talaga kmi,mas napakasaya ng taon na ito.Kasi madami kaming mga napanalunan na paligsahan tulad ng Cheerdance competion na 1st runner up,christmas dance competion na 1st kami.Sa bawat pagkapanalo namin ay palagi kaming hindi makapaniwala dahil kada praktis kasi namin palaging gusto ay uwian at palaging mga madaming reklamo pero dahil sa talagang magaling naman kami palagi namang napapanalo ang mga sinasalihan naming kompetisyon.Kaya ngayong malapit na kami magtapos nakakalungkot magkakahiwahiwalay na kaming mga magugulo,maiingay,matatapat,matatalino pati magaganda't poging 4-ABLAZE !!.Pero hindi dito magtatapos ng yugtong aming buhay dahil sa darating na buhay kolehiyo namin mas madaming pagsubok at ibang tao na ang makakasalamuha namin.Kaya nagpapasalamat pa din ako kasi nakilala ko sila at napakamakulay ng naging buhay ko sa hayskul dahil din sa tulong nila at sa maaaring pagpapatuloy ng magiging panibago kong buhay madami akong nais at pangarap para sa sarili ko maging sa pamilya ko.Gusto ko muna matulungan ang magulang ko at makaipon ng pera para sa knabukasan ko kung magaasawa ako.At dito na ang katapusan ng aking makulay na talambuhay.

MARAMING SALAMAT SA PAGBASA =)

Sa Likod Ng Mga Ngiti -- (TALAMBUHAY ni Reychelle Exconde Populi)

Bisperas ng kapistahan sa bayan, sa saktong petsa ng Enero 14, 1995 nang isinilang ang panganay nina Maricel E. Populi at Reynaldo D. Populi sa malaking ospital ng San Pablo City. Naging maayos ang panganganak ni Maricel bagama't ito'y cesarian. Noong una naging mahirap ito para sa kanya dahil ungng beses nya manganak. Ngunit noong nakita na nya daw na malusog at maganda ang kanyang panganay ay nawala lahat ng pagod at hirap na dinanas niya.

Noong ako'y nag-isang taon

Reychelle Exconde Populi, ang kabuuang pangalang ibinigay sa akin. Kinuha ito sa pinagsamang pangalan ng aking ama at ina. Echel naman ang palayaw at nakasanayang tawag sa akin ng mga taong malalapit sa akin. Isang taon pa lamang ako noon ay isa na akong masayahing bata. Lalo na nung 1st Birthday ko. Pagsapit ko naman ng dalawang taon ay iniwan ako ni mame sa piling nina lola sapagkat ang aking ina ay nag-aaral ng midwifery nung panahong yon at ang ama ko naman ay security guard sa Land Bank sa Lalawigan ng Batanggas. Makalipas ang isang taon ay kinuha na nila ako at doon na kami tumira. 

Larawan ko noong 2 taon ako

Nag-simula na din akong pumasok sa taong yon bilang salimpusa sa isang Day Care Center. Pumapasok ako noon na may dalang tsupon at umaawas ako kung kelan ko gusto. Nag-kinder1 ako sa edad na apat na taon sa Batanggas State University.

Isa akong bibo at matalinong bata kaya naman bata pa lamang ako ay ang dami ko nang nakakamit na mga awards. Sa unibersidad ding yon ako pumasok ng Grade1 at Grade2. Ngunit lumipat ako noong nasa ikatlong baitang na ako sa St.Mary Eufracia Montessori, isang pribadong eskwelahan na malapit lamang sa bahay namin. 

Bagama't transferee lamang ako noon ay ang dami ko nang sinalihang mga patimpalak sa loob at labas ng eskwelahan. Nakasali din ako sa top bilang 4th Honorable Mention. Nang tumuntong ako sa Ikaapat na Baitang, mas lalong dumami ang mga patimpalak na sinalihan ko, minsan panalo, minsan talo pero ayos lang yun. Mas nag-pursige pako sa pag-aaral kaya naman nakasama ulit ako sa top at naging 1st Honorable Mention. Kasama ko sa tagumpay na iyon ang aking bestfriend na si Vanessa Mae P. Castillo. Nasa kanya na lahat nang katangian na hinahanap ko bilang isang kaibigan, mabaet, masaya kasama, matulungin at higit sa lahat mapag-kakatiwalaan. Lagi syang nakasuporta sa akin at mayroon kaming pag-kakaintindihan kaso may pag-kakataong nag-aaway kami peromabilis din naman kaming nag-kakaayos dahil kailangan sa isang mag-kaibigan ang pag-uunawaan sa lahat ng bagay.

bestfriend ko (VANESSA)

Nang Ikalimang Baitang na kami, mas lalo akong nag-aral ng mabuti dahil sa mahal ng tuition fee. Sa taong din yon naranasan ko ang hirap ng buhay, naranasan naming maputulan ng kuryente, maging ang pag-hingi ng promesory note dahil sa hindi mabayaran ng aking magulang ang tuition fee. Naranasan din namen ang mag-palipat-lipat ng tirahan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nakaraos naman kami. At iyon ay sa tulong ng aking lola, ina ni mame.Akala ko naman tapos na lahat ng problemang aming nararanasan, ngunit hindi pala. Dahil sa murang edad ko pa lamang ay nakita ko na ang palagiang pambubugbog ni dade kay mame. Pero dahil sa bata pa nga lamang ako, wala akong nagawa, hindi ko maipag-tanggol si mame.

Pag-sapit ko naman ng Ika-anim na Baitang, ganun pa din. Palipat-lipat pa din kami ng tirahan. Palagi pa ring nag-aaway sina mame at dade hanggang sa mag-hiwalay sila. Mag-bibirthday ako noon nang mangyari yon. Tandang-tanda ko pa nga noong ibinili ako ni dade ng cellphone para maitext ko siya. Naging mahirap samen ng kapatid kong matanggap na wala na kaming tatay pero nag-sumikap pa din si mame na mag-trabaho para may ipantustos siya sa araw-araw na gastusin. Makalipas ang ilang buwan, ang saya ko kasi bumalik si dade galing Manila. Doon siya nag-trabaho at naging maayos na din ang buhay namin.

Mas lalo akong sumaya noong grumaduate ako sa Elementarya, bagama't may halong lungkot masaya pa din ako dahil nakamit ko ang 3rd Honorable Mention.

Noong nagtapos ako sa Elementarya

Pumasok ako ng High School sa Col.Lauro D. Dizon Memorial National High School, isang pampublikong paaralan sa San Pablo City. Mas pinili kong lumayo sa pamilya ko para iwas sa problema at gulo, para na rin makapag-aral ako ng mabuti. Naging ayos na din ang buhay ng pamilya ko sa Batanggas kasi si dade ay naging Branch Manager sa Star Ads INC. Nagkaroon kami ng sasakyan noon. Ang tagal din ni dadeng nag-trabaho don pero natanggal siya gawa ni mame. Muntik pa nga akong mag-transfer noon pero dahil sa hindi ko pa nakukuha ang FORM137 ko dun sa pinasukan ko nung elementarya, hindi ako nakapag-transfer. Si lola ang gumawa ng paraan para mabayaran ko ang balance sa school.

Pag-tuntong ko sa 2nd year, akala ko matatahimik na ako pero hindi pala. Isa na namang pag-subok ang nag-patatag sa relasyon nina mame nang mag-away na naman sila ni dade.

Reychelle,mame,Darlene(bunsong kapatid)

Hindi na ito ordinaryong away gaya ng dati. Nag-sumbong na si mame kina lola at agad namang pumunta sina lola sa Batanggas para kaunin sila at naiwan doon si dade. Nang makita ko si mame, ang dame nyang pasa sa katawan lalo na sa mukha. Kaya naman sobra na lang ang pag-kamuhi ko kay dade. Ang tagal ding namalagi nina mame sa'men pero bumalik pa din sila sa Batanggas kasi doon napasok ang kapatid ko. Sobra na lang ang lungkot na naramdaman ko noon, buti na lang mayroon akong kaibigan na nag-palakas ng loob ko at walang sawang gumawa ng paraan para mapasaya ako. Sila ang JERSAJ.

Pagkaraan naman ng ilang buwan, nagkapatawaran pa din ang magulang ko at mas tumibay pa ang relasyon nila.

Nang mag-3rd year na ako, sa Dizon pa din ako napasok. Mas sumaya ako kasi ang dami kong naranasan na hindi ko pa nararanasan noon. Feeling ko pati kilala ko ang sarili ko kapag kasama ko ang A lalo na ang mga kaibigan ko. May dumagdag pati sa barkada namen, dating JERSAJ nging JERSSAJ na.

Nang mag-4th year naman ako, mas sumaya pa. Ang daming events sa school na hindi ko talaga makakalimutan. Sci-camp, fieldtrip, pati JS. 

Ngunit hindi ko maaalis sa isipan ko na isang buwan na lang ay lilisanin na namin ang pangalawang tahanan na talaga namang minahal ko. Ngunit kahit ganon, masaya pa din ako dahil naging parte ako ng Dizon High at aalis akong may ngiti sa mukha at baon ang mga mahahalagang taong nakilala ko sa paaralang ito

Ang Talambuhay ni Claudine Ramirez (Ang taong may positibong pananaw sa buhay)

Larawan ko noong sanggol pa lamang kasama ang aking ina.

    Ika-labindalawa ng Mayo,taong 1994 noon ng ako po ay ipinanganak sa bayan ng San Pablo sa Pandistritong Ospital.


    Ang aking tunay at buong pangalan ay Claudine Leonor Ramirez.Bininyagan sa Our Lady of Pillar's Parish na isa pong simbahang katoliko sa kabayanan naman po ng Alaminos noong Disyambre 25,taong 1994 din.Mayroon po akong tatlong kapatid na pinangalanang Jessa,isang 23 taong gulang at panganay sa aming apat na magkakapatid na sinundan naman po ni Jerald,18 taong gulang at nag-iisa naman naming lalaki;At ang bunso po naman namin na si Joyce ay 15 taong gulang na.


    Isang driver ng trycicle po ang aking ama ngayon na si Pablito o mas kilala sa amin bilang si Pab's.At ang aking butihing ina naman po na si Editha o Edith ay may maliit na kainan.Bagamat ang buhay po namin ay nabibilang sa mataas na antas ay nagawa naman nila kaming papag-aralin lahat,na akin pong ipinagpapasalamat.


    Libangan ko ang paminsn-minsang pagguhit at pagsulat sa aking diary.Hilig ko naman ang kumain ng kamatis na di luto.Gustung-gusto ko itong kainin kahit may asin at toyo man o wala.Paborito kong pagkain ang brownies at pizza.Peras naman ang gustung-gusto kong prutas.

Larawan noong ako ay umabay sa kasal.

    Kung tatanungin ang mga kasama ko sa bahay,matagal raw akong maligo at ganoon din sa pagkain.Noon,di ako pala-sama sa mga kasiyahan ng aking mga kaklase.Pero ngayon ay ayaw ko ng napag-iiwnan ako ng masasayang pangyayari.Ngunit kapag ako naman ay nasa amin,hindi ako madalas lumabas ng bahay.Mas gusto kong nasa bahay lang lagi kahit mag-isa ako lalo na pag may radyo at telebisyon naman.Kaya ko talagang di lumabas ng bahay kung wala din namang dahilan para lumabas ako.Inaabot naman ako ng gabi kapag ako ay gagala.Gusto ko kasing tuloy-tuloy ang gala ko kapag nagsimula na ito.At kapag hindi pa ako pagod.

    Bata pa kami ay isa ng sundalo ang aking ama.At nakakaluwag kami noon sa buhay.Pero,gusto na aking ina na itigil na niya ito.Sinunod naman ng aking ama.Dahil dito,nawalan siya ng pagkakakitaan.Tanging pagwe-welding lang ang ikinabubuhay namin.Ngunit di ito sapat dahil naman lagi ay may ginagawa.Hidi naging madali ang pamumuhay namin dito sa Laguna.Kaya naman,naisipan ng aking mga magulang na subukan ang aming kapalaran sa Mariveles,Bataan,sapagkat dito naman po nakatira ang mga magulang ng aking ina ay tinulungan naman po kami ng aking lolo at lola doon.

    Narito rin naman po ang dalawa sa tatlong kapatid ng aking ina kaya hindi kami masyadong nahirapan.At sa pagdaan po ng mga araw aynagkaroon po ng trabaho muli ang aking ama.Nakapasok po siya sa Asialine na isang pagawaan ng mga inaangkat na bag.At ang aking ina naman po ay gumawa ng pwesto sa harap ng boarding house ng aking lola at nagtitinda doon ng merienda.Naging mabili naman po ito sa awa ng Diyos.Samantala,kami naman po ng aking mga kapatid ay dito nag-aaral ay halos dito na rin ako nagkamuwang at nagka-isip nang lubusan.

Ang aking larawan matapos kun sumayaw.

    Sa Brgy.Poblacion Day Care Center ako nagsimulang mag-aral,mga taong 2000 pa noon.May 8 taong gulang ako nang ako ay nakapag-aral sa halip na pitong taon pa lang po dapat.Ito ay sa kadahilanang naiwan po ang aking mga sertipiko ng kapanganakan sa Laguna na hindi po naman nakaabot agad ng ako ay mag-eenroll na.Kaya wala po kaming nagawa kundi paliasin muna ang isang taon.

    Sa tulong naman po ng sipag at tuyaga ay nakatapos ako na may pinakamataas na karangalan noong Abril,taong 2001.Naging masaya na sana ang elementarya ko sa Antonio G.Llamas Elementary School;o mas tinatawag naming AGLES kung di lang sa di magandang pangyayaring nagdaan sa akin,at sa aming pamilya noong ako ay nasa ika-tatlong baitang.Nagkasakit ang aking ina at di pa nalaman agad ng ilang doktor na kaniyang pinuntahan ang tunay na dahilan ng kanyang karamdaman.Tinanggalan siya ng Appendix sa pag-aakala ng doktor na appendicitis ang sakit niya.Labas-pasok po ang aking ina sa ospital ng mga panahong iyon dahil di pa nga malaman ang tunay niyang sakit.

    Ipinadala siya sa ospital ng Balanga,Bataan at ibinalik po siya sa Laguna upang ipagamot sa kahit anong ospital dito.At kami naman po na aking mga kapatid ay naiwan pa rin sa Mariveles.Pinupunta-puntahan lang po kami ng aming ama noon upang tingnan an aming kalagayan at para kumuha siya ng mga gamit na dadalhin sa ospital.Kahit papaano naman po ay tinitingnan-tingnan din kami ng mga kapatid ng aking ina pati na rin po ang aking lolo at lola kahit na sila ay may mga pinagkaka-abalahan din sa buhay at nag-aalaga din sa dalawa ko pang pinsan.

    Nagkaroon po ng Family Day noon sa aming paaralan.At tandang-tanda ko pa ang araw na iyon na dapat po sana ay pang-pamilya.Ako ay nag-iisa dahil nasa ospital po ang aking ina noon at ang aking ama naman po ay laging nagbabantay sa kanya ay hinatid lamang po ako,sinamahan sumandali,at umalis na ulit upang puntahan ang aming ina.Inihabilin niya ako sa isa sa mga ina rin na aking kamag-aral noon na si Janine.Hindi naman po nila ako pinabayaan na akin ding ipinagpapasalamat.

    Hindi maiwasang di kami umiyak noon lalo na po kapag nagsasalita ang aming ina na pakiramdam daw niya ay kukunin na po siya ng Diyos.Wala naman po kaming magawa ng mga panahong iyon kundi ang magdasal sa maaga niyang paggaling.Sa awa naman o ng Diyos ay gumaling siya pagkaraan ng ilan buwan.Napag-alamang siya pala ay mayroong tinatawag na Mayoma.Halos isang kamao nga raw po ng tao ang tinanggal sa kanya ng sya ay operahan.Pagkatapos po ng operasyong iyon ay nagpatuloy naman po ang kanyang paggaling.Napakabuti po talaga ng Panginoon at di niya hinayaang mawalan agad kami ng ina.

    Muling bumalik ang saya sa aming pamilya.Mas napalapit kami sa Panginoon matapos ang lahat ng pangyayaring iyon.Bumalik din ang sigla ko sa pag-aaral.Naging napakasayang muli ng aking buhay lalo na nangmakilala ko si "Jbie",di niya tunay na pangalan.Magkaklase kami noong nasa ika-anim na baitang na kami.Hindi kami masyadong nag-uusap ni Jbie noon.Naiilang ako sa kanya at naiilang din siya sa akin marahil.Nang lumipas ang buwan at araw ay medyo nagkaka-usap na din kami.Minsan nga ay nagkakabiruan pa kami at nagkukulitan pa.Magka-row kami noon,at ako ay nasa kauna-unahan,samantalang siya ay pangalawa sa huli.Sa tuwing dadaan siya ay lagi niya akong kinukulit na di ko naman ikina-inis.Minsan pa nga ay napag-tripan niyang kunin ang scarf ko.Hindi ko ito nabawi sa kanya,kaya naman noong may pagkakataon ako ay nakuha ko rin ang scarf niya,na hanggang ngayon ay nakatago pa rin sa akin.Ang lahat ng mga pangyayaring ito,kasama rin ang iba pang masasaya kong araw.Noong ako ay nasa ika-6 na baitang,ay isinulat ko sa diary ko ang mga pangyayaring iyon.

Noong ako ay nagtapos.

    Doon sa rooftop ng lola ko ay may bubong pang semento at doon ako madalas nag-iisa at nagsusulat sa diary ko.Pero kamakailan lang ay sinunog ko na ito para di ko na siya maalala pang muli.Alam ko kasing di na babalik ang dati at ayaw kong umasa pa.Di man naging kami noon ay nagkaroon din ako ng espesyal na pagtingin sa kanya.Sa katunayan ay gusto niyang makipagsulatan sa akin noon.Ngunit ako raw ang mauna.Dahil sa di ako yung ganoong babae ay di ko ginawa iyon.At dahil siya rin naman daw ang may sasabihin sa akin ay dapat talagang mauna siya.Matapos iyon ay di na niya ako masyadong kinukulit.At dahil malapit na ang graduation day ay lumipas na iyon hanggang sa di pa rin kami nag-uusap.Di ko rin alam kung anong gusto niyang sabihin noon.At ganoon nga ang nangyari,di man naging kami sy siya na yata ang perslab ko.Hanggang ngayon kasi,matapos ang ilang taon ay di ko pa rin siya nakakalimuan.Sabi nga,"First Love,Never Dies".Doon na kami natapos dahil umuwi na kami dito sa Laguna.

  Dito na ako sa Laguna nag-aral ng buong hayskul ko.Napakahirap makisamang muli matapos ang ilang taong pagtira namin doon sa Bataan.Talagang bawat makaka-salubong ko noon ay bago sa aking paningin.Nahirapan din akong makisamang muli sa mga kamag-anakan namin dito.Sa pampublikong paaralan ako ng lungsod ng San Pablo nag-aaral.Kilala ang paaralang ito sa San Pablo bilang Col.LAuro D.Dizon Memorial NAtional High School o Dizon High.Dito ako nakakilala ng mga permanenteng masasamahan na tinatawag na kaibigan.Dito ako naging masaya at dito ako lubusang nagbago sa pag-iisip at sa personalidad.Sa katunayan nga ay nanibago sa akin ang halos lahat ng mga kamag-aral ko noon sa Mariveles nang makita nila ako sa Facebook at maka-text.

    Masasabi kong maganda ang aral dito sa tulong na rin ng aking mga mahuhusay na guro.Nagbubunga naman ang pag-aaral ko dito.Di man ako nagiging pinakamataas sa klase ay lagi naman akong kasama sa Top 10 ng kabuuang markahan.Nagtataka nga ako dahil di naman ako ganoon katalino.Subalit ngayong nasa ika-apat na antas na ako ay di na ako umaasang mapapabilang pa ako sa Top 10.Graduating na ako ngayon at di ko hahayaang di ko magamit ang aking mga natutunan sa labing-isang taon kong pag-aaral.Sisikapin kong makapag-kolehiyo.

    Simple lang naman ang pangarap ko,ang makapagtrabaho sa isang magandang kumpanya balang-araw at magkaroon ng magandang sweldo,na maaari kong maipantulong sa pangangailangan ko at ng aming pamilya.Dahil noon pa man ay pangarap ko rin pong matulungan ang aking pamilya lalo na ang aking mga magulang.Gusto kong danasin nila ang masagana at maluwag sa pinansiyal na buhay.

    Sadyang napaka-mapaglaro ng kapalaran sa aking buhay.Madalas naman akong masaya,ngunit talagang di maiiwasan ang mga pagsubok at kabiguan sa buhay ko.Minsan akala ko 'yun na pero di pa pala,akala ko mangyayari nga pero di naman pala.Minsan akala ko siya na pero may dadating pa marahil.Mahirap magsalita ng tapos.Puno ng surpresa ang buhay.May magaganda at may masama.

    Sa tulong ng Diyos ay nalalampasan ko pa naman ang lahat ng di magandang pangyayari...

Ang kasalukuyan kong larawan,ganda di'ba?

 

    

 

    

TALAMBUHAY NI CHRISTIAN GIMUELLE GAURANO CIERTE

(KWENTO NG SIMPLENG BINATA NA MAY SIMPLENG BUHAY)

ang pogi ko noh??? nung bata ako>>>???

Buwan ng mga Santo nang ako ay pinanganak, Mayo 21, 1995. Binigyan ako ng aking mga magulang ng pangalan na Christian Gimuelle G. Cierte. Siguro,kaya ako binigyan ng ganitong pangalan ay dahil sa buwan ng mga santo ang aking kapanganakan. Wala pa kami noong sariling bahay, kaya pansamantala kaming nakikitira sa bahay ng mga lolo at lola ko. Sabi sa akin ng aking  mga magulang,hindi daw masyadong nahirapan ang aking ina na si Mylene Gaurano sa pagluluwal niya sa akin dahil sa normal daw ako at hindi sisaryan. Syempre dahil din sa nandoon ang aking ama na si Galileo Cierte na bong loob na sinusuportahan at pinapalakas ang loob ng aking ina nang araw na iyon. Tuwnag-tuwa ang aking ama ng ako ay makita. Nang matapos na akong linisan ng mga nurs,dinala agad ako sa tabi ng aking ina. Di mawari ang kanyang emosyon,naluha siya pero ito ay dahil sa masayang masaya siya. Isa daw akong malusog at gwapong bata,may maliit na ilong,may matambok na pisngi at may maganda at nakakaakit na mga mata.

that's ne on my 1st b-day

that's my pic. on my 2nd b-day

Masayang masaya talaga ang aking mga magulang nang ako ay dumating sa kanilang buhay. Pero mas lalo itong sumaya nang ako ay mag isang taong gulang. Naghanda sila dahil ito ang kauna unahang kaarawan ko. Nagging abala ang lahat sa paghahanda ng mga pagkain. Tulong tulong silang nagluto,naghanda ng mga  upuan at lamesa para sa mga bisita. Uso pa noon ang mga superheroes, kaya binilhan ako ng aking ama ng damit na tulad ng kay Superman. Maraming dumalo sa kaarawan ko,kasama na ditto ang aking ibang mga kamag anak. May dala silang mga regalo para sa akin. Maraming nagging palaro para sa mga batang dumalo. May patukluhan,palayok at iba pa. Tuwang tuwa ang mga bata dahil maramin ang papremyo para sa mga mananalo. Natapos ang araw na nakangiti ang bawat tao sa inihandang kasiyahan. Syempre,kasama na ditto ang aking mga magulang na naghanda at nag asikaso para ditto.

ganda ng ngiti ko noh??;))

Noong dalawang taon naman ako, ipinaghanda ulit ako ng aking mga magulang. Pero hindi ito magarbo di gaya noong isang taon palang ako. Isang maliit na salu salo lang ang inihanda nila para sa ain. Pero dinala nila ako sa Enchanted Kingdom, ito daw ang regalo nila para sa akin. Lumipas ang ilang taon, may isang pangyayari sa buhay ko na hinding hindi ko talaga malilimutan. Ito ay nung ako ay na dengue noong apat na taong gulang palang ako. Dinala nila ako sa maynila upang maipagamot. Syempre nalungkot at nag alala ang aking mga magulang dahil 50-50 na daw ako noon. Ilang araw din kaming nanatili doon sa maynila. Sa awa naman ng Diyos,gumaling din naman ako. May ipon naman kahit papaano ang aking mga magulang at ito ang ginamit nila upang maipagamot ako at yung natira ay pinagpagawa ng bahay naming sa Sta. Catalina. At kung iisipin nyo, mas mahalaga ang buhay ng iyong anak kesa sa salapi.

picture ko nga pala noong ako ay nag 7 taon

Gaya ng ibang mga bata, kapag ikaw ay nag pitong taong gulang, may inaasahan kang ‘party’ para sa iyo. Nagging Masaya naman ako dahil meron. Binilhan ulit ako ng aking ama ng ‘costume’ pero ito ‘batman’ naman. Dati kasi favorite kong chartoon character ay si batman kaya ayon ang binili nya sa akin. May clown nung pitong taon ako,nagpakita ng mahika, nagpatawa, nag sayaw at kung ano ano pa na ikinatuwa naman ng mga nagsidalong mga bata.

Sa kabilang banda, noong bata ako, madalas akong kunin para umabay at sumagala. Dahil noong bata ako,hindi naman sa pagmamayabang,gwapo ako noon kaya lahat ng nakakakita sa akin ay pinipisil ang pisngi ko.pumasok ako noong kinderat grade one sa mababang paaralan ng Sta. Maria,at nagpatuloy sa Sta. Catalina Elementary School. Magaling ako noon sa akademya noong bata ako, naging 1^st noong kinder 2nd noong grade one 3^rd noong grade two hanggang sa mawalan na ako nang place. Siguro kaya ako nawalan ng place kasi ang nasa isip ko palang noon ay paglalaro,paglalaro lang ng paglalaro. Kung di pa nga ako paluin ng aking ama,hindi ako mag aaral.

Isang araw noong naglalaro kami ng mga kaibigan ko,aksidenteng nasabit ang aking kamay sa alambre. Di ito matanggal sa pagkakasabit,kaya tinawag ng mga matatandang nakakita ang aking ama. Nang matanggal na ang aking kamay sa pagkakasabit,dinala agad ako sa ospital dahil dugong dugo. Takot na takot ako noon dahil sabi sa akin ng mga matatanda doon na lalabas daw ang kinain ko at pati na rin ang aking buto. Sabi naman ng aking ama wag daw akong maniwala sa sinasabi nila dahil did aw iyon totoo. Nang nakaratng na kami sa ospital tinahi agad ang bukang sugat sa aking kamay..hanggang sa gumaling na ito..

ako kasama yung kapatid ko!!

Isang pangyayari din sa aking buhay na hinding hindi ko malilimutan ay noong nagkagusto ako sa isang magandang babae na nagngangalang Roann. Si Roann ay pinsan ng kalaro ko dati sa amin. Hindi sya taga amin at unang beses ko palang sya nakita noong gabing iyon. Tinanong ko siya kung bakit siya nandoon at kung doon na sya titira. Sabi nya sa akin…pumunta lang daw siya doon upang dumalo sa kasal ng kanyang tiyuhin at hindi din daw siya magtatagal doon. Nalungkot ako sa sinabi nyang iyon dahil syempre ito ang unang beses na nagka-crush ako. Sa pagkakataong ito, naramdaman ko ang pagbabago sa  aking sarili di lamang sa pisikal kundi sa mental na din. Sabi nila ang pagiging tunay na binata ay kung TULI kana. Kaya noong bakasyon bago mag grade 4 nagpatuli na ako.. Sa totoo lang hindi masakit ang magpatuli,mas masakit pa nga ang maglanggas…(wag nang itanong kung bakit!!)

kame noong nagtapos ng elem.

Sa kabilang banda, nalulungkot ako dahil sa palagay ko may kulang pa sa aming pamilya. Magiging Masaya kung ako ay may kapatid,kung may kakulitan,kaasaran,kalambingan at kung ano ano pa. nagkaroon ako ng kapatid noong Setyembre 18 2002.                                                              Sa palagay ko kaya ang pangalan ng aking kapatid ay Ma. Dezalene.dahil siguro, sinunod ito sa pangalan ng aking lola na si lola Lordez na namatay bago pa ipanganak ang aking kapatid. Nalungkot lahat bawat isa sa aming pamilya. Lalo a ako, bago pa ilibing ang aking lola iyak ako ng iyak dahil di ko nasulit ang bawat sandal na kasama ko ang aking lola. At hinayang na hiayang ako doon..

Apat na taon palang ang kapatid ko nang ako ay makatapos ng elementary. Sabay kaming natapos, siya ay kinder at ako ay grade 6. Dinala kami n gaming ama sa Jollibee upang magdiwang. At masayang Masaya ako nang ako ay nakatapos dahil sa palagay ko, pagtungtong ko ng first year, magiging kapana panabik ang mga araw na ipapasok ko.

ako kasama ang pinsan at kapatid kong babae noong 7th b-day nya

Nag aral ako nang highschool sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National Highschool.. at naging section A. maraming bagong muka akong nakita, nakilala, naging kaibigan at nakasama sa bawat kalokohan. Pagdating ng second year, maraming nagbago,nawala ang iba naming kaibigan dahil sa lumipat ng paaralan. May nadagdag, pero iba parin ung pakikipagdamayan nyo noong mga nawala. Marami din kaming sinalihang patimpalak. May nanalo may natalo, gaya nang lumaban kami sa Florante at Laura, Ibong Adarna, Nutri Jingle 1^st year and 2^nd year field demo. Nanalo kami sa lahat ng yon pero hindi lahat first. Pero ganon pa man, Masaya na rin kami, kahit na pahirapan noong una, tuloy pa rin sa pag eensayo. Suko na ang nagtuturo di parin nagtitino. Pero dahil sa pagkakaisa namin at pati narin sa awa sa mga nagtuturo, nagawa naman naming manalo..

Noong 3^rd year naman, bago pa magsembreak, may isang babae na nag add sakin sa facebook. Nagsent kami ng private messages sa isat isa. Tinanong ko cp number nya at binigay naman nya ito sa akin. Pagkatapos, nagkwentuhan kami tungkol sa kanya kanya naming buhay. Sinabihan ko sya ng mga sweet na salita, hanggang sa mahulog na ang loob nya sa akin. January 18 2009, nag karoon ako ng kauna unahang “GF”. Pero dahil sa hindi ako sanay na may karelasyon at dahil din sa hindi pagkakaunawaan. Naghiwalay din kami makailang araw pagkatapos ng aking kaarawan. 15 taon ako noon. Syempre tulad ng ibang tao na nagmamahal, masakit para sa akin ang makipag hiwalay sa un among minahal..

class pic. namen noong third year

Nagkaroon kami ng fieldtrip noong 4^th  year. Sumama ang iba kong mga kaklase at ako. Sumama din noon yung crush na crush ko simula pa noong 3^rd year. Noong una, hindi ko pinapakita ang pagmamahal ko sa kanya dahil sa meron pa siya noong kasintahan. Ayoko naming mag away sila ng dahil sa akin. Noong uwian na matapos ang fieldtrip, pagod ang lahat, pinatay ang ilaw ng bus. Di ko namalayan na nakatulog pala ako. May naramdaman nalang ako na mainit na palad na nakahawak sa kamay ko. Nong una, di ko ito pinansin dahil akala ko kung sino lamang iyon. At nang nangawit na ang kamay ko, tiningnan ko kung sino ang humawak ng aking kamay. Nagulat nalang ako nung makita kong ang humawak ng aking kamay ay yung taong cruh ko. Pagbaba nmin ng bus, bago pa kami magsiuwi sa kanya kanya naming mga bahay, tinawag ako nung crush ko at sabi nya sakin.. ”ingat ka mahal ko!!” syempre napangiti ako, di ko pinahalatang ako ay kinilig. Tuwang tuwa talaga ako nung malaman kong may gusto din pala sya sa akin. Pero dahil nga sa may karelasyon pa siya noon, kaya di ko pa sya maligawan.

 At nang ako ay naging 4^th year, ako ay masaya na malungkot. Masaya, dahil gagraduate na ako at gusting gusto ko nang pumasok sa college. Malungkot, dahil magkakahiwa hiwalay na kaming magkakaklase, kaming magkakaibigan. Pero kahit ganon, maaalala ng bawat isa sa amin ang mga magagandang pangyayari na magkakasama kami. Gaya ng paglolokohan, asaran, damayan kapag may nabigo sa pag ibig, kopyahan kapag may exam. Lahat ng ito ay maalala ng bawat isa sa amin. At ngayong 4^th year ko nakilala ng lubusan ang babaeng nagpatibok muli ng aking puso na minsan nang naging bato. Ang babaeng ito ay yung taong crush ko noon pang 3^rd year. At noong araw na magpakita sya ng pagmamahal sa akin, doon ko sinimulan ang aking Da’Moves pagdating sa ka sweetan. Di ako nanligaw noon sa kanya, text text lang kung baga. December 18 2011,araw ng sabado ganap na mag aalas-syete ng gabi. Narinig ko ang matamis na oo na aking minimithi.(ay hindi pala,,ako pala ang sumagot sa kanya =P)

family picture namen...

 Sa pagtatapos ko ng 4^th year, sanay mas dumami pa ang mga magagandang pangyayari sa aking buhay… at kung maibabalik ko lang ang oras, nais ko muling lasapin ang mga panahong magkakasama kami ng aking mga kaeskwela…